تفکیک جنسیتی دانشگاه­ها آری یا نه؟

سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که اصولا چرا می بایست این تفکیک انجام شود؟ و یا چرا انجام نشود؟ و اینکه در هردو صورت منتج به چه نتیجه­ای خواهد شد؟

در دهه­ی شصت وقتی این بحث پیش آمد مخالفت هایی با آن شد که از جمله­ی آن امام خمینی بود که مخالف تفکیک جنسیتی بودند. در حالت کلی نیز چون تعداد دانشگاه­ها، دانشکده­ها و ظرفیت آن­ها به لحاظ پذیرش دانشجو پایین بود و از طرفی تعداد دخترانی که در دانشگاه­ها حضور داشتند نیز بسیار کم بود، عملاً بخاطر دلایل فوق و کمبود اساتید و هزینه­های بالا کار تفکیک غیر ممکن بود. اما از سوی دیگر برخی معتقد بودند حضور دختران و پسران جوان در یک محیط خوشایند نبوده و در دراز مدت موجب انحراف اخلاقی آنان شده و ایشان را از مسیر اصلی علم آموزی منحرف می کند.

در دهه­ی هفتاد با افزایش دانشگاه­ها و دانشکده­های کشور و افزایش ظرفیت آن­ها و گسترش دانشگاه آزاد که از دهه­ی شصت شروع شده بود وآغاز به کاردانشگاه پیام نور وضعیت فرق کرد. در این دوران وزارت علوم بدون اینکه در جذب دانشجو بصورت کارشناسانه عمل کند، و با توجه به اینکه حقوق دختران و پسران در دانشگاه­ها می بایست برابر باشد!!!، اقدام به جذب بی­محابای دانشجو نمود که این امر تا به امروز نیز همچنان ادامه دارد.

در این اقدام عجیب، وزارت علوم بجای اینکه در پذیرش دانشجو بصورت جداگانه عمل نماید، این مهم را بصورت کلی انجام می دهد. این موضوع منتج به این نتیجه شد که سیلی از دختران بی جهت وارد دانشگاه­ها شوند و تعداد پسران کم شود. به این عبارت که پسران و دختران تا مقطع دیپلم بصورت مساوی موفق به اخذ این مدرک می شوند، اما برای ورود به دانشگاه پسران فقط یک یا دو سال وقت دارند و می بایست به خدمت سربازی بروند که با این اتفاق نیمی از آن­ها از رده­ی تحصیلی خارج می شوند و پس از اتمام خدمت نیز جذب بازار کار می گردند اما دختران فرصت بیشتری برای ورود به دانشگاه دارند.

از دهه­ی هفتاد تا به امروز ورود دختران به دانشگاه­ها چنان پر شتاب بود که متأسفانه هم­اکنون حدود 60 درصد از دانشجویان کشور را دختران تشکیل می­دهند که این موضوع در هیچ جای دنیا نظیر ندارد و

حال بی تعارف باید عرض کرد، وقتی ورود به دانشگاه به همین راحتی شده که البته کسی با راحتی آن مشکلی ندارد، و از طرفی تعداد دانشجویانی که در دانشگاه­ها به کار علمی می پردازند کم­ترشده و چون جو دانشگاه­ها به خاطر تعداد زیاد دختران در آن، جوی دخترانه گردیده که این موضوع به لحاظ روانشناسی خواه نا خواه محیط دانشگاه­ها را احساسی و کم خِرد کرده که موجب بروزانحرافات اخلاقی شدید در دانشگاه­ها شده است می بایست فکری در تفکیک جنسیتی کرد. البته من به دانشجویان عزیز جسارت نمی کنم اما همه­ی ما می دانیم که این مسئله غیر قابل انکاراست. از طرف دیگر این اتفاق یعنی حضور بیش از اندازه­ی دختران در دانشگاه­ها خواه­ناخواه در دراز مدت موجب بروز تفکرات فمینیستی رادیکال می شود که برای کشور بسیار مضر است. تمامی مسائلی که گفته شد موجبات نگرانی برخی از برنامه­ریزان کلان کشور و روحانیون را فراهم آورده است که آنان طرح تفکیک جنسیتی دانشگاه ها را ارائه داده اند.

اما کارتفکیک جنسیتی دانشگاه­ها، از یک طرف، بخاطر هزینه­های بالا و زمان بر بودن آن که موجب رکود تولید علم در کشور می شود و ازطرف دیگر، اینکه نسل آینده می بایست زندگی در فضای سالم در کنار جنس مخالف را به درستی بیاموزد، طرح درستی نیست.

 ولی اگر تفکیک درپذیرش دانشجو صورت بگیرد، یعنی طبق ظرفیت دانشگاه­ها بصورت جداگانه دانشجو پذیرش شود بطوری که حضور جنسیتی در دانشگاه­ها برابر باشد و یا در بهترین حالت پذیرش دختران بخاطر اشغال بیهوده­ی صندلی­های دانشگاه­ها کم­تر باشد، البته بجز در رشته­های خاص مثل پرستاری یا پزشک زنان و... نتیجه­ی بسیار بهتری خواهد داشت. ضمناً بجای اینکه هزینه­های هنگفت جهت تفکیک جنسیتی دانشگاه­ها انجام شود، می توان با هزینه­ی کمتر در دانشگاه­ها فرهنگ سازی انجام داد و هزینه­های دیگر را صرف تحقیقات و بالاتر بردن بار علمی دانشگاه ها کرد تا اینکه دانشگاه­ها از بنگاه ازدواج مجدداً به دانشگاه تبدیل گردد.